این نگهبان سکوت،
شمع جمعیّت تنهایی،
حاجب درگه نومیدی،
راهب معبد خاموشی،
سالک راه فراموشی،
چشم برراه پیامی، پیکی
خفته در سردی آغوشِ پُر آرامش یأس
گرمی بازوی مهری نیست،
که نه بیدار شود از نفس گرم امید.
سر نهاده است به بالین شبی،
که فریبش ندهد عشوه ی خونین سحر،
ای پرستو برگرد!
بگریز از من، از من بگریز!
باغِ پژمرده ی پامال زمستان ها
چشم بر راه بهاری نیست.
گَرد آشوبگر خلوت این صحرا
گردبادی است سیه، گرد سواری نیست.
زیستن،بودن،اندیشیدن،
دوستی،زیبایی،عشق،
کینه،نومیدی،غم،
نام و گمنامی،
کام و ناکامی،
همه پیغام گزارانِ دروغ.
دره چون روسپی پیر گشوده آغوش،
دیو شب خفته بر او،
صخره ها سایه ی هول،
برج ها متروک،
رود استاده ز رفتار،
آسمان......
دکتر علی شریعتی
نظرات شما عزیزان:
sara 
ساعت18:54---7 شهريور 1392
سلامی به کوچکی صدای یخ زده مرغ عشق در تاریکی شب سوخته
زمانی شیرینی لحظه هایم را با ترانه قسمت می کردم وگاهی صدای مرغ عاشق
را با صدای قلبت همانند دریای خوروشان تفسیر میکردم ولی افسوس ...
زمان میگذرد وروز به پایان میرسد ونگاهم به در خیره میماند
شاید صدای تق تق در،پای خواک گرفته را بر روی گلیم
بیکسی خانه آشنا کند وبوی باران گرفته ی پیراهنت
همانند بوی نرگس گمگشته ام در اتاق بی کسی
alireza
ساعت23:52---6 شهريور 1392
هیچی زجرآورتر از این نیست که عشقت تو چشمات زل بزنه وبگه:
روزاول که گفتم دوست دارم خربودم،داغ بودم،نمیشه باهم باشیم فراموشم کن
اینجاس که باید بگــــــــی : هـــــه!!!
آمار
وب سایت: